رایة الهدی

روزهای آخرعمر علامه طباطبایی (رضوان الله تعالی علیه) بود. حال مساعدی نداشت. با عده ای از شاگردان علامه، برای عیادت به خدمت ایشان مشرّف شدیم. بحث های مختلفی مطرح شد. با خود گفتم خوب است که از آقا بخواهیم مطلبی بگویند تا از این دیدار خود بهره ای برده باشیم. عرض کردم: آقا! مطلبی بفرمایید تا استفاده کنیم. علّامه در فکر فرو رفتند وبعد فرمودند: چیزی به خاطرم نمی آید؛ جز آیه: «فاذکُرُونِی أَذکُرکُم وَ اشکُرُوا لِی وَ لاتَکفُرُونِ » پس یادم کنید تا یادتان کنم وسپاسم را بگوئید وناسپاسی نکنید.....

بقیه در ادامه مطلب