عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدیدجلسه ماهانه سائلین الزهرا سلام الله علیها در حسینیه بیت الاحزان با سخنرانی حجت الاسلام سید محمد مهدی علوی / مداحی : حاج سید مهدی میرداماد و دیگر ذاکرین اهل بیت علیهم السلام برگزار شد.
در ادامه خبر متن سخنرانی را می خوانید:
اهل معرفت و سالکان طریق الی الله سنتی دارند به نام اربعین یا همان چله گیری. یعنی خود را چهل روز با اعمال خاصی برای خدا خالص می کنند و زنگار گناه از قلب می شویند تا به درگاه او یگانه شوند. بهترین آب و هوای معنوی برای این چله گیری را از ابتدای ذی القعده تا دهم ذی الحجه دانسته اند.
وَ واعَدْنا مُوسى ثَلاثِینَ لَیْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِیقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً وَ قالَ مُوسى لِأَخِیهِ هارُونَ اخْلُفْنِی فِی قَوْمِی وَ أَصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ سَبِیلَ الْمُفْسِدِینَ 1
و با موسى سى شب وعده کردیم و آن را به ده شب دیگر کامل کردیم، و وعده پروردگارش چهل شب تمام شد موسى به برادر خویش هارون گفت: میان قوم من جانشین من باش و به اصلاح کارشان پرداز و طریقه مفسدین را پیروى مکن.
حضرت علامه طباطبایی ذیل این آیه در تفسیر شریف المیزان چنین فرموده است: « برگشت معناى آیه به این است که خداى تعالى موسى (علیه السلام ) را براى مدت سى شب به درگاه خود و براى گفتگوى با وى نزدیک ساخته و ده شب دیگر براى اتمام آن گفتگوها بر آن مدت افزوده و در نتیجه میقات پروردگارش چهل شب تمام شده است، و اگر حساب را بر روى شبها برده نه روزها و حال آنکه در این مدت موسى روزها هم در میقات بسر برده و معمولا در اینگونه موارد حساب روى روزها برده مىشود نه شبها، شاید براى این است که غرض از این میقات تقرب به درگاه خدا و مناجات با او است که شبها اختصاص بیشترى براى این کار داشته و حواس انسان جمعتر و نفس براى انس گرفتن آمادهتر است، آن هم در چنین مناجاتى که در آن تورات نازل شده است.
رسول خدا صلوات الله علیه فرمودند:
مَن أخلَصَ لِلّهِ أربَعینَ صَباحا ظَهَرَت ینابیعُ الحِکمَةِ مِن قَلبِهِ عَلى لِسانِهِ2.
هر کس چهل روز خود را براى خدا خالص کند چشمه هاى حکمت از قلب وى بر زبانش جارى مى شود.
منابع علم و حکمت را از قلبت به زبانت جاری می کند.درس نخوانده عالم می شوید.کسی که چله می نشیند.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَالْفَجْرِ وَلَيَالٍ عَشْرٍ وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ منظور از از ولیال عشر ،ده شب اول ماه ذی الحجه است.بعد خدا قسم می خورد به جفت و تاق .تاق اشاره است به روز نهم ذی الحجه روز عرفه که اعمال خاصی دارد.یک اعمال خاصی مومنین انجام می دهند.جفت هم عید قربان دهم ذی الحجه است.
البته یادتان باشد که دلیل متقن داریم. امام صادق علیه السلام در یک بیانی فرمودند: این ده شب،دهه اول ماه محرم است.تاق می شود روز تاسوعا روز نهم محرم و جفت :روز عاشورا روز دهم محرم است. هر دو قول مستند است.
بیا تا برآریم دستی ز دل که بیرون نیاییم فردا ز گِل
اینقدر ماه ها بیاید و برود که ما در خواب باشیم و زیر خروارها خاک دفن شده باشیم.اینقدر این محرم ها و ذی الحجه ها بیاید و ما نباشیم.پس یک حرکتی کنید،خودتان را به خدا نزدیک کنید.
خدا قسم می خورد : وَالْعَصْرِ سوگند به عصر (غلبه حق بر باطل)، إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِي خُسْرٍ همه ی انسان ها در خسران و زیان هستند.هر روز که می گذرد ما پیرتر می شویم ،عمرمان کم می شود. پس هر روز ما داریم ضرر می دهیم.هر روز به قبرمان نزدیک می شویم.این است که خدا قسم می خورد همه در ضرر هستند. إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ مگر كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كرده و همديگر را به حق سفارش و به شكيبايى توصيه كرده اند. ایمان تنها کافی نیست بلکه ایمان کنار عمل باید باشد.
همه ی ما روز به روز به مرگ نزدیک تر می شویم.بیایید یک امسال حرکتی کنید که خودتان را به خدا نزدیک کنید.کار سختی نیست،خداوند سریع الرضاست،غفارالذنوب است.هرچه گناه کرده باشید و یکبار بیایید بگویید خدا،می بخشد.الرحمن الراحمین است. در قرآن به پیغمبر صلوات الله علیه می گوید:
قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ3
بگو اى بندگانم كه زياده بر خويشتن ستم روا داشتهايد، از رحمت الهى نوميد مباشيد، چرا كه خداوند همه گناهان را مىبخشد، كه او آمرزگار مهربان است.
اگر می خواهی نزد خدا آبرو پیدا کنی ،لازمه اش ترک گناه است.
یک داستانی را مولوی در مثنوی نقل می کند. یک آقایی بود که گندم جمع می کرد..غافل از اینکه یک موش کیسه گندم را سوراخ می کرد و گندم ها را می برد،آخر کار دید هیچ گندمی ندارد.حکایت ما است،که عبادت می کنیم،ذکر می گوییم،پس انداز می کنیم برای قبر و قیامتمان که خداوند توجهی به ما کند.از آن طرف یک موشی در وجود ما است به نام نفس اماره که عبادات ما را با یک گناه از بین می برد.یک ماه روزه می گیریم ،روز عید فطر بایک گناه همه ی اعمالم را از بین می بریم. این که می گویند گندم چهل ساله کو؟ از موش وجودت(نفس اماره )غفلت نکنید.اگر می خواهید نزد خداوند آبرو داشته باشید و نزدیک شوید،ذکر خدا را که می گویید در ترک گناه هم تلاش و همت کنید.
مهم ترین گناه ما انسان ها ،غیبت است که هفتاد سال عبادات ما را از بین می برنند.
مولوی در مثنوی می گوید:یک نفر به نام آقا عبدالله که فرد مومنی بود،ایشون توریست و گردشگر بود و شهرها را یکی یکی بازدید می کرد.رفت و تمام شهرهای هند را دید،وقتی خواست برگردد یک نفر گفت که آن طرف دریا هم شهری است که آثار باستانی زیادی دارد،آنجا را هم ببین.آمد کنار ساحل سوار کشتی شد.وسط دریا یک دفعه طوفان شد و مسافر ها همه دست بر دعا داشتند که خدایا مارا نجات بده،یک از نفر از مسافران گفت اگر می خواهید نجات پیدا کنید،نذر کنید. در اینجا عرض می کنیم که تا می توانی نذر نکنید و اگر هم نذر می کنید حتما ادا کنید.نذر در فقه ایقاع است.ایقاع عقد است،عقد پیمان بین دونفر را می گویند.یکی دهنده است و یکی گیرنده ،ایقاع پیمانی است یک طرفه که دهنده دارد و گیرنده ندارد.مثل نذر،مثلا می گوییم این فرش را وقف کردم ،لازم نیست خدا بگوید قبول کردم ،همینکه گفتید کافی است. ادامه داستان.. هرکس یک نذری کرد،یک نفر به عبدالله گفت تو چه چیزی نذر کردی؟گفت من خودم می دانم و خدای خودم ،آن شخص باز پرسید که چه نذر کردی؟عبدالله گفت نذر کردم و به دلم افتاد که خدایا اگر نجات پیدا کردم،تا زنده ام گوشت فیل نخورم.همه خندیدند که این چه نذری است؟یک موج بلند آمد و کشتی را تکه تکه کرد و همه ی اسباب و وسایل مسافرها غرق شد و مسافرها تکه های چوب را گرفتند که غرق نشوند.همه از غرق شدن نجات پیدا کردند و رسیدند به خشکی .حال رسیدند به خشکی و چیزی نداشتند بخورند.عبدالله مقداری برگ و علف کند و خورد و خودش را سیر کرد.ولی باقی مسافرها خوش گذران بودند.دیدند یک بچه فیل لابه لای درختان می آید،یک نفر دوید و گفت روزی من رسید و بچه فیل را گرفتند و تکه تکه کردند و خوردند،هرچقدر به عبدالله گفتند بیا تو هم بخور،گفت من نذر کردم تا زنده ام گوشت فیل نخورم .همه پر خوری کردند و خوابیدند.عبدالله به دلیل اینکه گرسنه بود نمی توانست بخوابد،یک دفعه نیمه شب صدای پایی شنید که دید مادر بچه فیل دنبال بچه اش می گردد و عبدالله خودش را به خواب زد.فیل دید که خرطوم و سر بچه اش آنجا افتاده است.متوجه شد که فرزندش را اینها خورده اند.حیوان آرام خرطومش را کنار دهان آنها برد و بو می کرد و هر کدام که بوی کبای می داد سرش را زیر پایش له می کرد.عبدالله می گوید سه دفعه دهانم را بو کرد و دید دهان من بوی کباب نمی دهد.تمام آن آدم هایی که از غرق شدن نجات پیدا کردند،زیر پای فیل له شدند.الا عبدالله که فیل دید دهانش بوی کباب نمی دهد،خرطومش را دور کمر عبدالله پیچید و گذاشت روی کمرش و عبدالله را تا شهر آورد. وقتی به شهر رسید،قصه را برای هرکس می گفت همه می گفتند از لب دریا تا اینجا هشت روز راه است ،چطور آمدی؟می گفت مادر بچه فیل من را آورد.مردم می خندیدند و باور نمی کردند.
این قصه مثنوی چه می خواهد به ما بگوید؟
یک حدیث معروف داریم،پیغمبر صلوات الله علیه فرمودند: : الخَلقُ عِيالُ اللّه ِ ، فَأَحَبُّ الخَلقِ إلَى اللّه ِ مَن نَفَعَ عِيالَ اللّه ِ ، وأدخَلَ عَلى أهلِ بَيتٍ سُرورا
خلق ، نانخور خدايند ، از اين رو محبوب ترينِ خلق در نزد خدا ، كسى است كه به نانخوران خدا سودى برساند و خانواده اى را شادمان كند .
اگر خدا را دوست داری،خلق خدا را که حکم زن و بچه خدا هستند را دوست بدارید.
___________________
پی نوشت:
1 اعراف 142
2نهج الفصاحه، ح 2836
3 زمر آیه 53
