رایة الهدی

شهادت امام هادی علیه السلام

دسته دسته فرشته ها هر شب

بر تو عرض سلام می کردند

و بزرگان آسمانی ها

پیش تو احترام می کردند

گوشه های نگاهتان گرم است

بسکه خورشید مهربان دارید

ذره ای هم به ما بتابانید

از نگاهی که بیکران دارید

باید از فاطمه اجازه گرفت

لوحی از یک زیارت جامع

بهترین هدیه شما بر ماست

لوح سبزی که امتداد آن

در میان صحیفه زهراست

لحظه لحظه حیاتتان اینجا

جان تازه به آسمان می داد

سیره های زلال و پاک شما

عکستان را به ما نشان می داد

رزق های تمام این عالم

گر چه در دست آسمانت بود

گر چه هر روز آفرینش هم

احتیاجش به لقمه نانت بود

لیک هر روز ای تواضع محض

در پی رزق کار می کردی

و همیشه به نام بسم الله

سفره ات را بهار می کردی

می نویست زمین کلامت را

می سراید زمان برای ما

دوست داریم بشنویم از تو

چند آیه بخوان برای ما

چشمهایت چقدر خون گرمند

که گدا را به خانه می خوانند

دستهایت جقدر پر مهرند

که کسی را زدر نمی رانند

آه دنیا چه کرده ای با خود

با خودت با امام خوبیها

مهر دیدی و در عوض کردی

دشمنی با تمام خوبیها

با بهشتی که توی چشمانش

حرمین استجابت داشت

با همان جانشین حقی که

بر زمین و زمان نیابت داشت

تو چه کردی که آسمان لرزید

از غم و غصه های خورشیدش

از جگرهای پاره پاره او

از شب و روزهای تبعیدش

این علی چهارمی بوده

که به خانه نشینی اش بردند

و شبانه دو دست او بستند

به شب دل غمینی اش بردند

باز شب شد و باز ومردی را

سر برهنه به کوچه ها بردند

خاطرات شکسته او را

به مدینه ، به کربلا بردند

کینه هاشان شکفت وقتی که

ضربه از آفتاب می خوردند

بی حیا ها به ناسزا آن شب

پیش چشمش شراب می خوردند

در همانجا که بزم شور و شراب

داغ های تو را شرر می زد

بغض سنگین اشک چشمانت

به حوالی کوفه پر می زد

به همانجا که دست زنها را

به سر شانه هایشان بستند

و به دستان دختر حیدر

همگی را به ریسمان بستند

کاش آن لحظه آسمانها را

روی کوفه خراب می کردند

چون اسیران اهل بیتی را

خارج از دین خطاب می کردند

شام مثل فضای کوفه نبود

که علی را حساب می کردند!

با سری که به چوب می بستند

خواهری را عذاب می کردند

وای آن لحظه بر شما چه گذشت

که کنیز انتخاب می کردند