عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدیداشتباه بيشتر خانواده‌ها اين است كه مي‌پندارند جوانانشان بايد به غنا و بی‌نيازی مادی برسند تا شايستگی ازدواج را پيدا كنند؛ در حالی كه پروردگار.......
"وَ أَنكِحُواْ الْأَيَامَى مِنكمُْ وَ الصَّالِحِينَ مِنْ عِبَادِكمُْ وَ إِمَائكُمْ إِن يَكُونُواْ فُقَرَاءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَ اللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيم" [1]
بیهمسرانتان و غلامان و كنيزان شايسته خود را همسر دهيد. اگر نادار و تنگدست باشند، خداوند از فضل خود بی‌نيازشان گرداند و خداوند گشايشگر داناست.
«اَيامی» جمع «اَيِّم» بر وزن «قَيِّم»، يعنی كسی كه همسر ندارد است؛ خواه پسر باشد يا دختر، مرد باشد يا زن، باكره باشد يا بيوه.
خانواده و جامعه، در قبال ازدواج بی‌همسرانی كه شايستگی و صلاحيت ازدواج را دارند، مسؤولند و بايد دست در دست هم، آنان را در مسير ازدواج‌های موفق و بهنگام، كمك و راهنمايی نمايند.
در اين ميان، داشتن شايستگی و صلاحيت، شرط ازدواج است: «وَ الصَّالِحِينَ»؛ يعني بايد طرفين صلاحيت اداره زندگی مشترك را داشته باشند. اقدام خانواده و جامعه برای عروس و داماد كردن افراد صالح، تشويقی است كه جوانان لااُبالي و هرزه نيز خود را در مدار صالحان قرار دهند.
در صورت نياز به ازدواج و وجود صلاحيت و شايستگی برای اداره زندگی، ديگر فقر و ناداری نبايد مانع ازدواج يا باعث تأخير آن گردد؛ بلكه خانواده و جامعه وظيفه دارند كه بدون واهمه از فقر و تنگدستي و با توكل و اعتماد كامل به تضمين قطعی الهی، در به ازدواج رسانيدن بی‌همسران اقدام نمايند: "...إن يَكُونُوا فُقَراءَ يُغنِهِمُ اللهُ مِن فَضِلهِ"؛ اگر فقير و تنگدست باشند، خداوند از فضل خود بي‌نيازشان گرداند.
مهم‌ترين نكته در اين آيه همين است كه شرط قرارگيری در فرآيند «بی‌نيازسازی الهی» اقدام متوكلانه و بی‌واهمه از فقر و ناداری به ازدواج است. توصيه الهی اين است كه به ازدواج بیهمسرانتان اقدام نماييد تا در فرآيند «غنی‌سازی الهی» قرار گيرند: "وَ اَنكِحُوا الأَيامي ... يُغنِهِمُ‌اللهُ مِن فضِلهِ"
اشتباه بيشتر خانواده‌ها اين است كه مي‌پندارند جوانانشان بايد به غنا و بی‌نيازی مادی برسند تا شايستگی ازدواج را پيدا كنند؛ در حالی كه پروردگار نه تنها فقر و ناداری را مانع اقدام در امر ازدواج بی‌همسران نمی‌داند، بلكه اقدام متوكلانه در امر ازدواج را شرط قرارگيری در فرآيند غنی‌سازی الهی معرفی می‌كند و بی‌نيازسازی بی‌همسران تنگدست را در سايه‌سار ازدواج به طور قطعی تضمين می‌فرمايد.
آری، ازدواج مقدمه رهايی از ناداری و قرار گرفتن در فرآيند تدريجی بی‌نيازی به فضل الهی است. برای عروس و داماد عيب نيست، بلكه تجربه نشان داده است كه بيشتر ازدواج‌ها با قناعت و تنگدستی آغاز می‌گردد، اما در بستر تدريجی زندگی به رشد و تعالی و بی‌نيازی نايل می‌شوند.
پی‌نوشت:
1. نور (24)، 32.
دکترآقاتهرانی
