عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدیدخبرنامه دانشجویان ایران نوشت:
برخی کشورها برای ازدواج و بچه‌داری جایزه می‌گذارند و برخی سیاست‌های سوبسیدی برای خانواده‌هایی قرار داده‌اند که گرایش به بچه‌داری دارند اما آنچه امروز در فضای مجازی تامین‌کننده این نیاز فطری بشر غربی شده، موجودی تخم‌مرغی، قهوه‌ای رنگ، آرام و با چشمان بزرگ است که مظلومانه به والدینش نگاه می‌کند.
«پو» (pou)که بازی برای گوشی و تبلت با سیستم‌عامل‌های اندروید و ای‌او‌اس و... است که طراحی و فرآیند آسانی دارد. فرزندی مجازی که وقتی مادر یا پدرش شدی، دیگر همه مسؤولیتش بر گردن تو است. باید سر وقت به او غذا بدهی، سر وقت با او بازی کنی، بخوابانی‌اش، تمیزش کنی و... .
pou درحال ازدواج
رفته رفته که این فرزند مجازی بزرگ‌تر شد؛ با جمع‌آوری سکه می‌توانی برایش خرید کنی و توقعاتش را برآورده کنی و خلاصه هر کاری که می‌شود برای یک بچه انجام داد!
حقیقت آن است که هر پاسخ برای جواب به یک مساله داده می‌شود و «پو» راه‌حل مساله فرزند برای جامعه بی‌فرزند غربی بود. جامعه غربی که امروز بشدت با تکنولوژی عجین است و از سویی بنیان خانواده در آن تقریبا از بین رفته، حس فطری والد بودنش را با پو تجربه می‌کند اما از آنجا که شارش تکنولوژی بدون سواد رسانه‌ای در کشور ما بالا است، بسیاری از افراد درگیر این بازی مجازی شده‌اند و زندگی واقعی خود را فراموش کرده‌اند. در مسیر بزرگ شدن پو، والدینش حاضر به هر کاری می‌شوند، قمار، بی‌خوابی، انزوا و حتی در خانواده ایرانی که فرزند واقعی نیز وجود دارد، فرزند فراموش می‌شود چرا که فکر و ذهن زن و مرد می‌شود این «فرزند مجازی»! خطرناک‌تر از آن عجین شدن کودکان 6 الی 15 ساله با این موجود مجازی است که انزوا و تجرد را از سن کودکی در آنها نهادینه می‌کند.
رحیمی، کارشناس روانشناسی درباره تاثیر اینگونه بازی‌ها در زندگی انسان، می‌گوید: «یکی از بزرگ‌ترین آسیب‌های این بازی‌ها این است که افراد گذشت زمان را به هیچ‌وجه احساس نمی‌کنند و وقتی به خود می‌آیند که ساعت‌های زیادی از وقتشان صرف این بازی‌ها شده‌است. علاوه بر آن طبق تحقیقات، افرادی که وابسته به این بازی‌ها می‌شوند، درونگرا شده و در جامعه منزوی و رفته‌رفته در برقراری ارتباط اجتماعی کم‌تمایل یا ناتوان می‌شوند». این روانشناس خطر خیالپردازی و دور شدن از دنیای حقیقی را مهم و غیرقابل انکار می‌داند و می‌گوید: «وقتی بچه مجازی جز نیازهای مادی توقعی از پدر و مادرش ندارد و با اندکی غذا و کمی بازی می‌توانی راضی نگهش داری، ناخودآگاه این تفکر و این ذهنیت در زندگی عادی برای انسان نهادینه می‌شود. تحملش در برابر خواسته‌های دیگر را از دست می‌دهد و توجه به نیازهای معنوی اطرافیان بویژه فرزند را از دست می‌دهد».
رحیمی معتقد است: «پیشرفت تکنولوژی سبب دور شدن اعضای خانواده از یکدیگر می‌شود، طوری که هر یک از افراد خانواده به خاطر مشغول بودن به تماشای تلویزیون یا درگیر بودن با رایانه، اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای، کمتر وقت می‌کنند با یکدیگر بنشینند و صحبت کنند و این خود باعث سرد شدن روابط بین والدین و فرزندان شده‌است، به‌گونه‌ای که آنان کمتر حوصله یکدیگر را دارند». ابهری، روانشناس و آسیب‌شناس اجتماعی نیز می‌گوید: «بازی رایانه‌ای «پو» باعث بروز استرس در افراد می‌شود و شدت و ضعف آن با توجه به حساسیت سنی و موقعیت فیزیکی افراد متفاوت است«.
وی می‌افزاید: «ابعاد منفی بازی رایانه‌ای «پو» سبب مشکلات عصبی، روحی و رفتاری در افراد به صورت هدفدار می‌شود که آثار مخربی را به دنبال دارد. کمبود سرگرمی و تفریح در میان خانواده‌ها، بازی رایانه‌ای «پو» را به خانواده‌ها کشانده است». وی ادامه می‌دهد: «پر کردن اوقات فراغت، نیاز به ابزار و مهارت‌های شایسته‌ای دارد که در دوران کودکی و نوجوانی اهمیت و جایگاه این ابزار بیشتر محسوس است. در حال حاضر بازی‌های رایانه‌ای یکی از ابزار اصلی پرکردن اوقات فراغت شده که با نسل جدید برخی نرم‌افزارها، این فعالیت با تلفن همراه نیز مقدور است».
به گفته این روانشناس و آسیب‌شناس اجتماعی، 80 درصد افرادی که اقدام به بازی رایانه‌ای «پو» می‌کنند، نیاز به توجه دیگران دارند. این بازی رایانه‌ای در تمام کشورهای دنیا متداول است اما از نظر تعداد علاقه‌مندان به آن، ایران در رتبه سوم قرار دارد.
امروز میهمانی‌ها، گعده‌های دورهمی و محفل خانواده تحت‌الشعاع تکنولوژی‌های همراه، واقع شده است که به خودی خود به آسیب زدن بنیان خانواده کمک می‌کند اما اینگونه نرم‌افزارها علاوه بر آن زندگی مجردی را نیز تقویت می‌کند و همه نیاز انسانی مادر شدن یا پدر شدن را در یک بازی رایانه‌ای خلاصه می‌کند. شاید برای جامعه غربی که بنیان خانواده در آن سست است یا وجود ندارد؛ پو چندان خطری محسوب نشود و حتی نقش مُسکنی برای درد بی‌فرزندی باشد اما قطعا پو و امثال آن برای جامعه ایرانی یک خطر بزرگ محسوب می‌شود که لحظه به لحظه جامعه ایرانی را آسیب‌زا می‌کند.
